┄┅═☫ یاد صیاد ☫═┅┄تقریباً ۱۸ ساله بودم و تازه معمم شده بودم، حوزه‌ی علمیه قائم (عجل الله) چیذر درس میخوندم و حجره نشین بودم. جمعه‌ها با یکی از دوستان نماز جمعه‌ی تهران را شرکت می‌کردیم، برای رفتن به نماز، می‌رفتیم تقاطع قیطریه ـ اتوبان صدر ماشین می‌گرفتیم.
یک روز ماشینی کنارمون توقف کرد و با احترام گفت: «اگر نماز تشریف می‌برید، در خدمتم»؛ ما هم از خدا خواسته سوار شدیم، بعد از سوار شدن باب گفتگو را باز کردیم، اسمشون را سوال کردیم، گفت شیرازی هستم، البته خادم طلاب و روحانیت.
خیلی متواضعانه برخورد می‌کرد، طوری‌که حقیقتاً آدم شرمنده می‌شد؛ بعد از رسیدن به محل نماز، هنگام جدا شدن گفت: «من معمولاً روزهای جمعه فلان ساعت از همون مکانی که سوارتون کردم رد می‌شم، اگر همون ساعت اونجا باشید با هم میریم نماز ان شاء الله»؛ ما هم تشکری کردیم و از هم جدا شدیم.
هفته بعد صبح به دوستم گفتم: «سر ساعت حاضر بشیم تا بتونیم با آقای شیرازی بریم»؛ چند دقیقه قبل از ساعتی که آقای شیرازی گفته بود در محل حاضر شدیم و چند دقیقه بعد، ایشان رسیدند و ما هم سوار شدیم. این‌بار کمی صمیمی‌تر شده بودیم، از شغل ایشون پرسیدیم، با یک ملاحت و تبسمی بر لب گفت: «در حال حاضر راننده علما هستم»، بلافاصله گفت: «نظامی هستم»؛ مسیر را ادامه دادیم و گپ و گفت صمیمی با ایشان داشتیم.
چند هفته‌ای همین‌طور گذشت و ما طبق برنامه و عادت سر ساعت می‌رفتیم سر خیابان و ایشان می‌آمد و با هم می‌رفتیم نماز؛ البته یه روز نیامدن ولی هفته بعد، انگار وظیفه‌ای در قبال ما داشته باشند، به دلیل عدم حضورشون عذرخواهی کردن. بعضی وقت‌ها هم من و دوستم روزهای جمعه موقع حاضر شدن به شوخی به هم می‌گفتیم «زود باش الان راننده‌مون میرسه».
چند هفته‌ای به این منوال گذشت تا اینکه یک روز در مدرسه خبر شهادت شهید صیاد شیرازی پیچید و آیت الله هاشمی علیا در نماز ظهر چند دقیقه‌ای در مورد ایشان صحبت کردند و به شدت متأثر از شهادت ایشان بودند، ساعت ۱۴ که پای تلویزیون نشستیم تا اخبار را ببینیم تصویری از شهید والامقام صیاد شیرازی را دیدیم. تازه متوجه شدیم شهید صیاد همان شیرازی است که هر جمعه به ایشان زحمت می‌دادیم.
